21 juni 2014

Haastrechtloop

Ongeveer een maand geleden zei Natascha dat ze graag weer ergens voor wilde trainen. Ik had op Move-a-Lott gehoord van de Haastrechtloop. Even googlen en overlegd, het leek ons wel weer leuk om samen te lopen. Ik was alweer lekker aan het lopen, dus het schema erbij gepakt en het weer opgepakt zodat ik op 21 juni op 10 kilometer achterelkaar hardlopen zouden uitkomen. Een paar keer liepen we samen en ook weleens alleen. Ik vond het niet meevallen, de vorm van december/januari is duidelijk nog niet helemaal terug.

Mijn dieptepunt was op tweede Pinksterdag, ik vertrok om 8.30 voor 5 x 13 minuten met een minuutje wandelen. Maar het was al heel warm en benauwd. Vooraf had ik 1,5 glas water en een kop thee gedronken, en ook wat gegeten. Wat ik al de hele winter deed. Maar het is nu geen winter meer. Het is lastig om vooraf meer te drinken, laatst klotste ik helemaal en dat is ook niet fijn. De eerste 4 stukken hardlopen gingen nog wel, maar bij het laatste stuk begon mijn lijf echt te protesteren. Beetje licht in mijn hoofd, tintelende voeten. Ik had al een beetje keelpijn, dat kan er ook nog mee te maken hebben. Afijn, toen heb ik maar een stuk langer gewandeld dan ik van plan was.

Afgelopen maandagavond had ik opeens pijn in mijn onderrug, ook zoiets raars, heb ik nog nooit gehad. Ik ben dinsdag wel naar pilates geweest, Bart had wel lekkere rekoefeningen voor mijn rug en ik heb het rustig aan gedaan. Niet naar pump op woensdag, wel weer naar zumba het was gelukkig al een stuk minder.

Vrijdagavond konden we ons startbewijs ophalen bij Voetbalvereniging Haastrecht. Ze hadden twee ramen, één voor 5 km en één voor 10 km. Het was rustig dus één van de dames zei tegen ons: “jullie komen zeker voor de 5?” Natascha en ik waren te verbaasd om hier meer op te zeggen dan “nee wij lopen de 10”. Wat een vooroordeel!

Vanmorgen zijn we op ons gemakje naar Haastrecht gefietst. Sharon, de buurvrouw die tussen ons in woont heeft met Move-a-Lott getraind voor de 5 kilometer, dus zij fietste ook mee.

We hadden lekker ingelopen op het voetbalveld en om 11.45 gingen we in het startvak staan. Helemaal anders dan in Rotterdam natuurlijk, met 360 deelnemers. We stonden ongeveer in het midden van het vak, en wat is het leuk om ook bekenden te zien. Het eerste stuk tot na de rotonde konden we op de provinciale weg lopen, daarna liepen we op het fietspad. We startten rustig. Er was een man met een Heineken Samba shirt. Gelukkig ging hij niet zo snel dus hoefden we het gerammel geen uur te verdragen. Op elke kilometer stond een bordje, en ik kon op mijn horloge zien dat we mooi vlak op ongeveer 6 minuten per kilometer liepen. In het begin werden we door veel mensen ingehaald, later hebben wij ook wat mensen ingehaald. Zo ook de man in een rood shirt rond de 6 kilometer. Hij was aan het wandelen, maar al gauw kwam hij naast ons sjokken. Te hard van start gegaan zei hij. Hij praatte wat met ons, zei dat hij bij ons ging blijven, maar moest toen toch even lossen.

IMG_8579

Wij liepen gewoon rustig ons eigen tempo. Op een gegeven moment zagen we de molen bij De Loete in de verte, heerlijk om over de helft te zijn en naar een bekend punt toe te lopen. Het was heel mooi in de polder, gelukkig hadden we stukken met bomen naast de weg, want het was behoorlijk warm. Max en Peter zouden bij De Loete gaan staan, dus daar verheugde ik me ook op. We konden ze ook al uit de verte zien.

IMG_8581

IMG_8572

Max maakte ook een foto van Sharon, met het blauwe shirt. Bij de route van de 5 kilometer was de start en de finish hetzelfde als bij de 10. Ze was later gestart, maar eerder gefinished.

Na de Loete was het nog 1,5 km door een woonwijk. De man met het rode shirt had ons weer genaderd met de woorden “nu blijf ik bij jullie”. Maar toen we langs bekenden van hem liepen (Hup Dirk) was hij er opeens vandoor.

IMG_8597

Het venijn zat in de staart, naar de provinciale weg moesten we een heuveltje op waar ik niet op gerekend had. Onze mannen stonden ons vlakbij de finish nog aan te moedigen, leuk!

IMG_8604

We gingen samen over de finish. Onze uiteindelijke tijd is 1.05.52 en 1.05.53. Ik een honderdste sneller dan Natascha (en een PR!, maar ik had haar de winst gegund hoor, voor de aanmoediging onderweg. Blij met mijn tijd, er zat niet meer in. 10 is toch wel zwaar vind ik.

Dit is het Youtube filmpje van de finish. Sharon is te zien op 13.54, en Natascha en ik op 34.25.

Het was allemaal prima georganiseerd, bij alle bochten stonden mensen om je de weg te wijzen. De limonade rond de 5 kilometer had van mij gewoon water mogen zijn, maar dat was ook het enige. Volgend jaar weer!

 

Groetjes,

Eva

 

 

 

7 juni 2014

Hardloopschoenen

Mijn Asics zijn nu ongeveer twee jaar oud. Ik kocht ze met het idee om misschien weer te gaan hardlopen, en om ook schoenen te hebben om eens een wandeling te kunnen maken of iets anders sportiefs te doen. Inmiddels loop ik er natuurlijk wekelijks best een leuk rondje op en begint de stof bij mijn kleine tenen door te raken. Met witte sokken zie je er niets van, maar een andere kleur schijnt er gewoon doorheen. (ik heb brede voeten, dus het verbaast me niet dat ze daar slijten, beter dan blaren)

Ik had mezelf beloofd dat ik als het vakantiegeld binnen was nieuwe schoenen mocht kopen. Woensdagmiddag ben ik bij Sport 2000 geweest en heb ik deze beauties gekocht.

Foto0872

Iets luxer dan het model dat ik had, ik voelde gelijk verschil in demping. Voor de vorm nog een rondje in de winkel gerend. Voelt toch een beetje belachelijk, maar twee jaar geleden durfde ik dat absoluut niet.

Als ik niet al ’s morgens had gepumpt en ’s avonds naar zumba zou gaan had ik nog even een stukje geprobeerd, maar dat moest toch een andere keer. Vanmorgen was het zover, de maiden trip van mijn nieuwe Asics. Toen ik ze aantrok voelde ik een naadje over mijn tenen, maar eenmaal onderweg gelukkig niet meer. Het was heerlijk weer, maar al best warm om te lopen. Het ging wel lekker, niet echt snel. Over twee weken lopen Natascha en ik de Haastrechtloop, morgen of zondag ga ik nog een keer een stuk langer op pad.

Foto0868

Als toegift nog een foto van afgelopen week van het weiland langs het Jaagpad. Je ziet de kieviten en hun kuikens als je op de foto klikt voor een vergroting.

Groetjes,

Eva

19 mei 2014

Elspeetsche heideroute

Afgelopen weekend was ik met de ladies van Sancho op jubileum weekend. Een weekendje zonder huiselijke beslommeringen (maar mét corvee), fijn achter de naaimachines en eindeloos kletsen over onze hobby. We hadden het er al op het forum over gehad of er mensen wilden wandelen of hardlopen, en ik had aangegeven dat ik mijn spullen wel mee zou nemen. Hanneke was vrijdagavond al een rondje gaan lopen met Evy, en we maakten een date voor zondagmorgen. Toen het eenmaal zaterdavond was had ik eigenlijk spijt, want dan zou ik minder kunnen naaien. Maar goed, afspraak is afspraak, we zouden rond 7.30 vertrekken. Ik was al om 6 uur wakker, de vogels floten heel hard. Ik draaide me nog heel even om maar ging er iets voor 7 uur uit zodat ik nog even een banaantje kon scoren en wat drinken. Na een poosje kwam Hanneke ook dus we vertrokken. Het was best frisjes, maar wat een prachtige dag.

Foto0847 Foto0853

Foto0848

De polder waar ik normaal loop vind ik mooi, maar dit soort uitzichten vind ik ook prachtig. Het lopen was voor mij echt genieten. Hanneke deed les 19, 8 minuten lopen, wandelen, 10 minuten lopen, wandelen en daarna weer 8 minuten lopen. Ik zou gewoon met haar schema meegaan. Na een poosje zei ze dat het bij haar niet zo lekker ging omdat ze niet zo goed op zichzelf en haar lopen kon letten en toen ging ik op mijn eigen tempo verder. Ik had adem genoeg om wat te praten, en zij eigenlijk niet. Gelukkig was ik niet helemaal uit haar gezichtsveld, want op een gegeven ogenblik gingen de rode en de groene route uit elkaar en ik dacht dat we rood moesten volgen….. Zij riep me net op tijd, anders had ik 9 km gedaan.

Foto0850

Even tijd voor een hardloopselfie, mijn shirt met lange mouwen had ik inmiddels uit, vandaar dat extra zwembandje.

Foto0851 Foto0852

Met de conditie gaat het echt de goede kant op. De route was niet de hele weg dit mulle zand gelukkig, af en toe kon je wat hardere paadjes kiezen. 6 km in 47 minuten, inclusief wandelen en foto’s nemen. Ik heb de hele route met een glimlach op mijn gezicht gelopen. Het is zo mooi daar. Toen we terugkwamen konden we aanschuiven aan het ontbijt. Om half 10 kon ik gedoucht en wel weer verder aan mijn jurk werken.

Toen we naar huis vertrokken voelde ik opeens dat ik toch wel wat gedaan had, een beetje spierpijn. Vandaag is dat weer weg.

 

Groetjes

Eva

 

10 mei 2014

Change of scene

We waren vorige week in Frankrijk. Het weer was zacht gezegd niet fantastisch. Maar toch heb ik daar twee keer kunnen hardlopen. De eerste keer wist ik de weg niet en keerde ik na een poosje om. Ik was wel zo slim om eerst heuvel op te lopen zodat ik het op de terugweg niet zo zwaar zou hebben. Vlak nadat ik terug was regende het alweer. Goede timing!

AfbeeldingAfbeeldingAfbeelding

Love die Franse koeien, het onkruid in de berm en het geluid van de krekels.

De heuvels waren best zwaar, maar als ik dan achterom keek waar ik vandaan kwam!

AfbeeldingAfbeelding

Een paar dagen later hadden we een echt mooie dag en inmiddels had ik op Endomondo gezien dat ik wel een echt rondje kon maken met de eerder ingeslagen weg. Ik heb niet zoveel richtingsgevoel dus ik was behoorlijk opgelucht toen ik inderdaad weer op de bekende weg was uitgekomen. Ik was van te voren een beetje bang om in Frankrijk te lopen, de auto’s rijden daar gewoon 90, als het niet meer is. Maar met mijn nieuwe neon oranje shirtje was ik van ver te zien. De auto’s die me tegemoet kwamen gingen heel netjes midden op de weg rijden lang voordat ze me passeerden, dus dat was fijn.

Dinsdag was ik voor het laatst naar de fysiotherapeut. Ik voel mijn knie alleen nog als ik hem heel erg buig of diep hurk, de gewone dagelijkse dingen en sporten kan ik weer (zelfs zumba). Ik ben er met veel plezier geweest, het was goed voor het vertrouwen in mijn knie. Ik moest elke keer in zo´n laddertje op de grond rennen, pff zo moeilijk vind ik dat ergens precies tussenin stappen en dan ook nog een beetje in een normaal ritme. Maar dat ging elke keer beter, sneller en soepeler. Ik had ook altijd spierpijn na afloop. Ik geloof dat ik een bron van vermaak voor de andere patiënten was, maar vooruit die gunde ik dat van harte. Van één mevrouw kreeg ik een 10 voor het hardlopen, zij had een nieuwe knie (en is minstens 80).

Nu ga ik rustig verder met het weer opbouwen van mijn conditie. Het is al een stuk beter dan toen ik weer begon met hardlopen, maar ik ben er nog niet. Ik heb nu al zin om volgende week weer lekker met mijn vriendinnen naar zumba te gaan.

 

Groetjes,

Eva

 

6 mei 2014

De nabeschouwing

Het is alweer een paar weken geleden dat ik in Rotterdam liep.  Een nabeschouwing kan nog nét. Een paar puntjes die ik de volgende keer toch anders zou doen.

  • We hadden best een trein later kunnen nemen, we waren ruim op tijd.
  • Een wegwerpregenjackje of een oud shirt is lekker warm om op het startschot te wachten.
  • Minder hard starten. Halverwege trok ik het echt haast niet meer. Achteraf gezien heb ik in de eerste 5 kilometer enorm hard gelopen voor mijn doen, zeker omdat ik de afgelopen 2 maanden ruim boven de 7 minuten per km had gelopen. Zie hier voor de statistieken
  • Beter trainen (dit is een beetje een inkoppertje. Als ik geen blessure had gehad had ik dat ook gewoon gedaan.)
  • Toch muziek meenemen. Thuis loop ik altijd met muziek (gewoon radio 538, maar zelfs tijdens reclame, het nieuws of een langzamer nummer blijf ik beter in mijn ritme). Toen ik tegen Natascha had gezegd dat ik haar tempo niet meer kon volhouden voelde ik me een beetje alleen en had ik wat geleuter in mijn oor of een lekker stampnummer wel kunnen waarderen. (misschien toch een keer een smartere telefoon scoren waar ik mijn eigen playlist kan meenemen).

De leuke en grappige dingen:

  • Ik stond niet zo leuk op mijn foto van de Singelloop, dus ik had me voorgenomen om bij elke camera te lachen. Vergeefse moeite, want dit is mijn foto. Ook de foto’s waar je de hoofdprijs voor betaalt waren bij mij alleen massafoto’s.

freephoto.tmpl-RAFA2501-6334

  • Ik had er nooit bij stilgestaan hoe indrukwekkend het klinkt als je met duizenden tegelijkertijd hardloopt.
  • Het is zo cool om over wegen te lopen waar normaal alleen maar auto’s overheen scheuren (Coolsingel, Blaak, Burgemeester van Walsumweg). En het was ook heel leuk om door ons oude buurtje te lopen, langs de Kralingse Plas, de Kortekade, Avenue Concordia en langs de kapper aan de Beneden Oostzeedijk waar Max nog altijd met de jongens naartoe gaat.
  • Halverwege vroeg ik me af waarom ik eigenlijk zo nodig moest hardlopen, maar na de finish hadden Natascha en ik al snel besloten dat we volgend jaar weer mee willen doen. Ook dacht ik dat ik voorlopig even niet hoefde te lopen van mezelf, maar zelfs bij de fysio was het weer heerlijk om te doen.

Groetjes,

Eva

13 april 2014

Dé 10 kilometer van Rotterdam

Yeah, het is gelukt! Vandaag was de dag van de 10 kilometer. Natascha en ik hadden vrijdagmiddag ons startnummer opgehaald in het WTC in Rotterdam. Ik heb jaren in dat gebouw gewerkt, inmiddels had de hal wel een facelift ondergaan. Leuk om alvast even in Rotterdam rond te kijken en alle voorbereidingen te zien. En het nieuwe station alvast een beetje uit te checken.

Foto0739 Foto0746_001Foto0740Foto0743 Foto0742_001Foto0741_001   Foto0744  IMG-20140411-WA0001

Op zondagmorgen vertrokken we met de trein van 8.37. Bij de kaartjesautomaat zag ik een ex-collega. Grappig, hij ging ook de 10 lopen. De trein zat vol met sportievelingen. Die konden we mooi volgen naar de kleedruimtes.

IMG-20140413-WA0001Foto0747Foto0749Foto0750Foto0752Foto0751

Daar omgekleed en besloten dat we geen jackjes mee gingen nemen. We konden alles in een kluisje proppen. We waren echt ruim op tijd, we hebben een beetje ingelopen, ik ging nog maar een keer in een Dixi. Het wachten duurde best lang, maar was gezellig.

Toen klonk het startkanon voor ons, tweede startgolf van de 10, de snelste marathonners waren toen al op 5 km. Wij liepen pas echt om 11 uur op mijn horloge. Het ging best hard (voor mijn doen dan he). Mijn ouders stonden op de Blaak en dat was super! Af en toe was er muziek en dat motiveerde me wel. Na de drankpost aan de Kralingse Plas had ik het heel zwaar en heb ik een stukje gewandeld, Natascha ging vooruit. Het was wel heel gaaf om door wildvreemden aangemoedigd te worden omdat je naam op het startnummer staat. Nadat ik Anneke en Willem Pieter zag op de Kortekade ging het beter, het gevoel dat je over de helft bent…. Ik liep mijn eigen tempo zo goed als het ging en keek lekker om me heen. Op de Mariniersweg liepen de marathonners ons tegemoet, respect voor die snelheid zeg. Toen weer over de Blaak waar mama “It’s not far!” riep. Toen moest ik toch gewoon bijna huilen. De laatste kilometer probeerde ik nog een beetje aan te zetten, maar 100 meter voor de finish stond iedereen al stil, wel jammer en niet zo fijn voor mijn spieren, het is lekkerder om dan nog een beetje uit te kunnen joggen. Dat was het enige minpuntje wat mij betreft, en dat is meer van de deelnemers dan van de organisatie, verder was alles prima geregeld.

Foto0753

Ik zag Natascha nergens, vandaar dat ik even een medaille-selfie heb genomen. Gelukkig kreeg ik een Whatsapp van Peter waar ze stonden.

Foto0754

Na de medaille, een banaantje en een Isostar zag ik de supporters Max, Peter, Yara en Marieke. We gingen naar de kleedruimtes. Ik had de hele loop geen last gehad van mijn knie maar ik moest een trap aflopen, en toen voelde ik hem.  Natas had de kluisjes geleegd en Yara maakte nog  even een foto van ons.

Foto0755

Toen liepen we op ons gemakje naar het station, we scoorden nog een ijsje en vertrokken weer naar Gouda met ons boemeltje.

Mijn tijd was 1:06:48. Ik ben er heel trots op omdat ik de afgelopen 2 maanden niet zoveel heb gelopen, je conditie gaat echt heel erg achteruit. Ik ben blij dat ik het vertrouwen heb gehad dat ik het kon, en dat mijn fysiotherapeut er ook wel in wilde geloven.

Groetjes,

Eva

28 maart 2014

Wat had ik dan verwacht?

Vijf weken na mijn ongelukje gaat het alweer een stuk beter met mijn knie. Toen ik weer aan het werk ging na de vakantie was ik echt de allerlangzaamste op het stuk van Utrecht CS naar kantoor. Normaal ben ik van het speedwalken, nu haalde iedereen mij in. Erg frustrerend, maar ik kón echt niet harder. Tss, het blijkt maar weer dat ik best competitief ben op sommige gebieden.

Na die eerste week thuis heb ik het sporten weer een beetje opgepakt. Ik ben weer rustig begonnen met pilates en pump en in het weekend een wat langer stuk fietsen.
Foto0719_001

Het stomme is dat je het meeste mist wat je niet kunt doen. Hardlopen en zumba. Jaloers op iedereen die met dat mooie voorjaarsweer in korte broek aan het lopen is. Ik dacht dat ik nu meer tijd zou hebben om achter de naaimachine te zitten, maar ik had er gewoon geen zin in. Het bleef een beetje bij apathisch bankhangen en internetten. Niet zo goed voor mij.

Ik merk dat ik het sporten niet alleen lichamelijk mis, maar ook psychisch. Mét voel ik me zoveel lekkerder, ik kan meer hebben.

Ik heb een MRI gehad, vorige week woensdag ben ik gebeld met de uitslag. Ik heb een ingescheurde knieband en misschien een gescheurde kruisband. Gelukkig zijn beide menisci intact (haha dokterspeak). Gisteren had ik mijn eerste afspraak bij de fysiotherapeut, met oefenen moet het helemaal goedkomen dus daarvoor had ik vanmiddag mijn eerste afspraak. Tijdens het infietsen toch maar even dé vraag gesteld: de 10 kilometer van Rotterdam. Over 2 weken! Nou daar ging hij zéker geen uitspraken over doen, want die knie is nog niet stabiel, eerst oefenen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik gedacht had dat hij na 1x zou zeggen: tuurlijk meid loop jij lekker even 10 kilometer. Dus ik ga braaf doen wat hij zegt. Mijn knie helemaal strekken, op mijn linkerbeen staan in plaats van op mijn rechter (wat eigenlijk nooit mag) en stretchen. Dinsdag volgende afspraak. We zullen zien.

Door een stom ongelukje ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat je uit elke dag het maximale moet halen. En  dankbaar zijn dat je dat kunt doen en gezondheid en fitheid niet als iets vanzelfsprekends moet beschouwen. Deze regels uit The monster van Eminem en Rihanna vatten het mooi samen vind ik.

“No, I ain’t much of a poet but I know somebody
Once told me to seize the moment and don’t squander it
Cause you never know when it all could be over tomorrow”
Foto0725_001
Afgelopen zondag maakte ik deze foto op de dijk bij Haastrecht. Die lammetjes zijn echt zo schattig, ik zag ook een haas. Dat is dan weer het voordeel van wandelen, dat je de tijd hebt om even stil te staan voor een foto.

Groetjes,

Eva

25 februari 2014

Blessure

Voordat we op vakantie gingen dacht ik bij de laatste zumba les: “even opletten en voorzichtig doen, straks kan ik niet skiën”. Voordat ik de Singelloop ging lopen had ik datzelfde gevoel. Eenmaal op wintersport ging het op de derde dag mis: een onhandige snowboarder ging dwars uit de lift, ik viel en verdraaide mijn knie.  De gedachte dat ik met een banaan naar beneden moest ging door me heen, en deze vakantie niet meer kunnen skiën. Heel even daarna dacht ik ook gelijk aan niet meer hardlopen. Ik krabbelde overeind en kon wel gewicht op mijn been zetten, zijwaartse bewegingen waren wel heel wiebelig en pijnlijk. We zijn rustig naar beneden geskied en ik parkeerde mezelf even in een restaurantje voor een cappucino.

Foto0703

Het skiën ging nog verrassend goed, zolang ik me concentreerde op netjes tief-hoch voor de bochtjes. Ik ging ´s middags lekker rustig aan mee. Lopen, gaan zitten en opstaan was moeilijker dan staan en skiën.

Woensdag ben ik in ons appartement gebleven, oersaai, en daarvoor was ik natuurlijk niet naar Oostenrijk gekomen. In de loop van de middag bedacht ik me dat ik waarschijnlijk de volgende dag maar gewoon mee moest met Max en de kinderen. Bepakt met een breiwerkje en de e-reader voor het geval dat het niet zou gaan gingen we inderdaad de volgende dag op pad. En zo heb ik de laatste twee dagen toch nog lekker kunnen skiën. Niet zo lekker als gehoopt, want ik was banger dan normaal om te vallen, en voor andere pistegebruikers.

Zaterdag zijn we weer naar huis gereden.

Gisteren heb ik toch maar een rondje huisarts en ziekenhuis gedaan. Voorlopig oordeel: iets aan mijn meniscus. De röntgenfoto zag er in ieder geval normaal uit. Over twee weken heb ik een afspraak voor een MRI, en een week daarna hoor ik de uitslag. Pff. Wel even een tegenvaller. Stiekem dacht ik al een paar keer aan welke lesjes ik bij Move-a-Lott weer kan oppakken, Zumba nog zeker niet en ook bij pilates en pump zijn dingen die ik nog niet kan. Hardlopen durf ik helemaal nog maar niet aan te denken.

Geduld is een schone zaak. Ik trek me maar op aan de echte topsporters die geblesseerd of ziek waren en daardoor zoveel rust kregen dat ze topprestaties konden leveren. 13 april is nog even weg, en in Rotterdam niet lopen of langzaam is ook niet het eind van de wereld natuurlijk. Voorlopig ga ik maar weer lekker veel achter de naaimachines. Ook leuk, alhoewel je er niet zoveel calorieën mee verbrandt.

Foto0715

Ik heb mezelf even getrakteerd met wat voorjaar in een potje en een stuk chocola (eerlijk gedeeld hoor).

Groetjes,

Eva

9 februari 2014

Onstuimig hardloopweer

Afgelopen vrijdag plaatste Natascha een berichtje op Facebook dat ze ondanks de regen 7,5 km had hardgelopen. Ik was er stiekem een beetje jaloers op, want ik kon vandaag pas weer lopen. Vanmorgen regende het en het waaide hard, dus ik moest mezelf enorm oppeppen om toch te gaan. Terwijl ik wéét dat de eerste voet over de drempel het moeilijkst is. Toen de was opgehangen was, had ik geen excuses meer. Ik doe meestal een paar zonnegroeten om op te warmen en dan ga ik. Ik had ook nog wat vrolijke liedjes gedraaid voor extra motivatie. (Macklemore!!) Pfff.

Eenmaal buiten ging het wel, maar het regende nog steeds. Op 13 april kan het ook slecht weer zijn natuurlijk, dus vooruit met die geit. Ik had al bedacht dat ik op de heenweg op de dijk zou lopen zodat ik wat preciezer mijn keerpunt kon bepalen. Max is naar zaalhockey, dus geen echte Endomondo tijdwaarneming op zijn telefoon. Nu keerde ik bij Steinsedijk 43 en met Google maps zoek ik dan mijn keerpunt om m’n route in Endomondo in te tekenen.

Mijn doel was 45 minuten achterelkaar. Het ging lekker. Op stukken waar ik heel erg wind mee had liep ik wat harder, en waar de wind meer zij was een beetje rustiger om op adem te komen. Goed concentreren om niet van de dijk afgeblazen te worden. Ik kwam meer andere hardlopers tegen dan verwacht. Waaronder Annemarie die bij Move-a-Lott heeft gesport. Zij was al op de terugweg en zei: “maak je borst maar nat!” Haha, hele wijze raad was dat. Toen ik mocht keren had ik de wind vol van voren. Op sommige stukken kwam ik haast niet vooruit, ik dacht even aan wandelen, maar zette gewoon door. Het waaide zo hard dat ik soms de wind harder hoorde fluiten dan de muziek van de radio. Weer bij Haastrecht dacht ik er even aan om gewoon op de dijk te blijven. Ik weet niet waarom. Maar ik ben blij dat ik het niet deed, want op het jaagpad was de wind net wat minder door de beschutting van de huizen. De ooievaar had ook de beschutting opgezocht, want die zag ik in het weiland op nog geen 100 meter van de huizen, aan de Goudse kant van Haastrecht.

Bij de laatste bocht had ik nog even een stukje de wind hard in de rug, heerlijk, en op de dijk was mijn tijd om. Blij dat ik weer geweest ben. Ik heb mijn koffie op en ga maar eens douchen.

Groetjes,

Eva

22 januari 2014

Beloning

Na pump heb ik altijd enorm veel trek. (ik kan sowieso niet zonder tussendoortje halvewege de ochtend). Ik heb altijd een appel bij me, als ik op de fiets stap eet ik die lekker op. Het klokhuis al fietsend in de prullenbak gooien is nog best moeilijk. Als ik thuiskom zet ik gelijk de Senseo aan en beloon ik mezelf met een heerlijke koffie verkeerd.
Chocola is goed voor je, en nadat ik dit stukje had gelezen is mijn rituele traktatie na het sporten een klein stukje chocola bij mijn koffie.

Foto0656

Omdat ik het waard ben. Puur met hazelnoot vind ik ook heerlijk trouwens. Ik neem meestal 2 blokjes. Om te zorgen dat ik niet die hele reep in één keer opeet moet ik echt moeite doen om een stukje te pakken, en weet de rest van het gezin niet waar het ligt.

Wat eet jij na de training?

Groetjes,

Eva