Yeah, het is gelukt! Vandaag was de dag van de 10 kilometer. Natascha en ik hadden vrijdagmiddag ons startnummer opgehaald in het WTC in Rotterdam. Ik heb jaren in dat gebouw gewerkt, inmiddels had de hal wel een facelift ondergaan. Leuk om alvast even in Rotterdam rond te kijken en alle voorbereidingen te zien. En het nieuwe station alvast een beetje uit te checken.

    

Op zondagmorgen vertrokken we met de trein van 8.37. Bij de kaartjesautomaat zag ik een ex-collega. Grappig, hij ging ook de 10 lopen. De trein zat vol met sportievelingen. Die konden we mooi volgen naar de kleedruimtes.

Daar omgekleed en besloten dat we geen jackjes mee gingen nemen. We konden alles in een kluisje proppen. We waren echt ruim op tijd, we hebben een beetje ingelopen, ik ging nog maar een keer in een Dixi. Het wachten duurde best lang, maar was gezellig.

Toen klonk het startkanon voor ons, tweede startgolf van de 10, de snelste marathonners waren toen al op 5 km. Wij liepen pas echt om 11 uur op mijn horloge. Het ging best hard (voor mijn doen dan he). Mijn ouders stonden op de Blaak en dat was super! Af en toe was er muziek en dat motiveerde me wel. Na de drankpost aan de Kralingse Plas had ik het heel zwaar en heb ik een stukje gewandeld, Natascha ging vooruit. Het was wel heel gaaf om door wildvreemden aangemoedigd te worden omdat je naam op het startnummer staat. Nadat ik Anneke en Willem Pieter zag op de Kortekade ging het beter, het gevoel dat je over de helft bent…. Ik liep mijn eigen tempo zo goed als het ging en keek lekker om me heen. Op de Mariniersweg liepen de marathonners ons tegemoet, respect voor die snelheid zeg. Toen weer over de Blaak waar mama “It’s not far!” riep. Toen moest ik toch gewoon bijna huilen. De laatste kilometer probeerde ik nog een beetje aan te zetten, maar 100 meter voor de finish stond iedereen al stil, wel jammer en niet zo fijn voor mijn spieren, het is lekkerder om dan nog een beetje uit te kunnen joggen. Dat was het enige minpuntje wat mij betreft, en dat is meer van de deelnemers dan van de organisatie, verder was alles prima geregeld.

Ik zag Natascha nergens, vandaar dat ik even een medaille-selfie heb genomen. Gelukkig kreeg ik een Whatsapp van Peter waar ze stonden.

Na de medaille, een banaantje en een Isostar zag ik de supporters Max, Peter, Yara en Marieke. We gingen naar de kleedruimtes. Ik had de hele loop geen last gehad van mijn knie maar ik moest een trap aflopen, en toen voelde ik hem.  Natas had de kluisjes geleegd en Yara maakte nog  even een foto van ons.

Toen liepen we op ons gemakje naar het station, we scoorden nog een ijsje en vertrokken weer naar Gouda met ons boemeltje.

Mijn tijd was 1:06:48. Ik ben er heel trots op omdat ik de afgelopen 2 maanden niet zoveel heb gelopen, je conditie gaat echt heel erg achteruit. Ik ben blij dat ik het vertrouwen heb gehad dat ik het kon, en dat mijn fysiotherapeut er ook wel in wilde geloven.

Groetjes,

Eva