knie

10 mei 2014

Change of scene

We waren vorige week in Frankrijk. Het weer was zacht gezegd niet fantastisch. Maar toch heb ik daar twee keer kunnen hardlopen. De eerste keer wist ik de weg niet en keerde ik na een poosje om. Ik was wel zo slim om eerst heuvel op te lopen zodat ik het op de terugweg niet zo zwaar zou hebben. Vlak nadat ik terug was regende het alweer. Goede timing!

AfbeeldingAfbeeldingAfbeelding

Love die Franse koeien, het onkruid in de berm en het geluid van de krekels.

De heuvels waren best zwaar, maar als ik dan achterom keek waar ik vandaan kwam!

AfbeeldingAfbeelding

Een paar dagen later hadden we een echt mooie dag en inmiddels had ik op Endomondo gezien dat ik wel een echt rondje kon maken met de eerder ingeslagen weg. Ik heb niet zoveel richtingsgevoel dus ik was behoorlijk opgelucht toen ik inderdaad weer op de bekende weg was uitgekomen. Ik was van te voren een beetje bang om in Frankrijk te lopen, de auto’s rijden daar gewoon 90, als het niet meer is. Maar met mijn nieuwe neon oranje shirtje was ik van ver te zien. De auto’s die me tegemoet kwamen gingen heel netjes midden op de weg rijden lang voordat ze me passeerden, dus dat was fijn.

Dinsdag was ik voor het laatst naar de fysiotherapeut. Ik voel mijn knie alleen nog als ik hem heel erg buig of diep hurk, de gewone dagelijkse dingen en sporten kan ik weer (zelfs zumba). Ik ben er met veel plezier geweest, het was goed voor het vertrouwen in mijn knie. Ik moest elke keer in zo´n laddertje op de grond rennen, pff zo moeilijk vind ik dat ergens precies tussenin stappen en dan ook nog een beetje in een normaal ritme. Maar dat ging elke keer beter, sneller en soepeler. Ik had ook altijd spierpijn na afloop. Ik geloof dat ik een bron van vermaak voor de andere patiënten was, maar vooruit die gunde ik dat van harte. Van één mevrouw kreeg ik een 10 voor het hardlopen, zij had een nieuwe knie (en is minstens 80).

Nu ga ik rustig verder met het weer opbouwen van mijn conditie. Het is al een stuk beter dan toen ik weer begon met hardlopen, maar ik ben er nog niet. Ik heb nu al zin om volgende week weer lekker met mijn vriendinnen naar zumba te gaan.

 

Groetjes,

Eva

 

6 mei 2014

De nabeschouwing

Het is alweer een paar weken geleden dat ik in Rotterdam liep.  Een nabeschouwing kan nog nét. Een paar puntjes die ik de volgende keer toch anders zou doen.

  • We hadden best een trein later kunnen nemen, we waren ruim op tijd.
  • Een wegwerpregenjackje of een oud shirt is lekker warm om op het startschot te wachten.
  • Minder hard starten. Halverwege trok ik het echt haast niet meer. Achteraf gezien heb ik in de eerste 5 kilometer enorm hard gelopen voor mijn doen, zeker omdat ik de afgelopen 2 maanden ruim boven de 7 minuten per km had gelopen. Zie hier voor de statistieken
  • Beter trainen (dit is een beetje een inkoppertje. Als ik geen blessure had gehad had ik dat ook gewoon gedaan.)
  • Toch muziek meenemen. Thuis loop ik altijd met muziek (gewoon radio 538, maar zelfs tijdens reclame, het nieuws of een langzamer nummer blijf ik beter in mijn ritme). Toen ik tegen Natascha had gezegd dat ik haar tempo niet meer kon volhouden voelde ik me een beetje alleen en had ik wat geleuter in mijn oor of een lekker stampnummer wel kunnen waarderen. (misschien toch een keer een smartere telefoon scoren waar ik mijn eigen playlist kan meenemen).

De leuke en grappige dingen:

  • Ik stond niet zo leuk op mijn foto van de Singelloop, dus ik had me voorgenomen om bij elke camera te lachen. Vergeefse moeite, want dit is mijn foto. Ook de foto’s waar je de hoofdprijs voor betaalt waren bij mij alleen massafoto’s.

freephoto.tmpl-RAFA2501-6334

  • Ik had er nooit bij stilgestaan hoe indrukwekkend het klinkt als je met duizenden tegelijkertijd hardloopt.
  • Het is zo cool om over wegen te lopen waar normaal alleen maar auto’s overheen scheuren (Coolsingel, Blaak, Burgemeester van Walsumweg). En het was ook heel leuk om door ons oude buurtje te lopen, langs de Kralingse Plas, de Kortekade, Avenue Concordia en langs de kapper aan de Beneden Oostzeedijk waar Max nog altijd met de jongens naartoe gaat.
  • Halverwege vroeg ik me af waarom ik eigenlijk zo nodig moest hardlopen, maar na de finish hadden Natascha en ik al snel besloten dat we volgend jaar weer mee willen doen. Ook dacht ik dat ik voorlopig even niet hoefde te lopen van mezelf, maar zelfs bij de fysio was het weer heerlijk om te doen.

Groetjes,

Eva

13 april 2014

Dé 10 kilometer van Rotterdam

Yeah, het is gelukt! Vandaag was de dag van de 10 kilometer. Natascha en ik hadden vrijdagmiddag ons startnummer opgehaald in het WTC in Rotterdam. Ik heb jaren in dat gebouw gewerkt, inmiddels had de hal wel een facelift ondergaan. Leuk om alvast even in Rotterdam rond te kijken en alle voorbereidingen te zien. En het nieuwe station alvast een beetje uit te checken.

Foto0739 Foto0746_001Foto0740Foto0743 Foto0742_001Foto0741_001   Foto0744  IMG-20140411-WA0001

Op zondagmorgen vertrokken we met de trein van 8.37. Bij de kaartjesautomaat zag ik een ex-collega. Grappig, hij ging ook de 10 lopen. De trein zat vol met sportievelingen. Die konden we mooi volgen naar de kleedruimtes.

IMG-20140413-WA0001Foto0747Foto0749Foto0750Foto0752Foto0751

Daar omgekleed en besloten dat we geen jackjes mee gingen nemen. We konden alles in een kluisje proppen. We waren echt ruim op tijd, we hebben een beetje ingelopen, ik ging nog maar een keer in een Dixi. Het wachten duurde best lang, maar was gezellig.

Toen klonk het startkanon voor ons, tweede startgolf van de 10, de snelste marathonners waren toen al op 5 km. Wij liepen pas echt om 11 uur op mijn horloge. Het ging best hard (voor mijn doen dan he). Mijn ouders stonden op de Blaak en dat was super! Af en toe was er muziek en dat motiveerde me wel. Na de drankpost aan de Kralingse Plas had ik het heel zwaar en heb ik een stukje gewandeld, Natascha ging vooruit. Het was wel heel gaaf om door wildvreemden aangemoedigd te worden omdat je naam op het startnummer staat. Nadat ik Anneke en Willem Pieter zag op de Kortekade ging het beter, het gevoel dat je over de helft bent…. Ik liep mijn eigen tempo zo goed als het ging en keek lekker om me heen. Op de Mariniersweg liepen de marathonners ons tegemoet, respect voor die snelheid zeg. Toen weer over de Blaak waar mama “It’s not far!” riep. Toen moest ik toch gewoon bijna huilen. De laatste kilometer probeerde ik nog een beetje aan te zetten, maar 100 meter voor de finish stond iedereen al stil, wel jammer en niet zo fijn voor mijn spieren, het is lekkerder om dan nog een beetje uit te kunnen joggen. Dat was het enige minpuntje wat mij betreft, en dat is meer van de deelnemers dan van de organisatie, verder was alles prima geregeld.

Foto0753

Ik zag Natascha nergens, vandaar dat ik even een medaille-selfie heb genomen. Gelukkig kreeg ik een Whatsapp van Peter waar ze stonden.

Foto0754

Na de medaille, een banaantje en een Isostar zag ik de supporters Max, Peter, Yara en Marieke. We gingen naar de kleedruimtes. Ik had de hele loop geen last gehad van mijn knie maar ik moest een trap aflopen, en toen voelde ik hem.  Natas had de kluisjes geleegd en Yara maakte nog  even een foto van ons.

Foto0755

Toen liepen we op ons gemakje naar het station, we scoorden nog een ijsje en vertrokken weer naar Gouda met ons boemeltje.

Mijn tijd was 1:06:48. Ik ben er heel trots op omdat ik de afgelopen 2 maanden niet zoveel heb gelopen, je conditie gaat echt heel erg achteruit. Ik ben blij dat ik het vertrouwen heb gehad dat ik het kon, en dat mijn fysiotherapeut er ook wel in wilde geloven.

Groetjes,

Eva

28 maart 2014

Wat had ik dan verwacht?

Vijf weken na mijn ongelukje gaat het alweer een stuk beter met mijn knie. Toen ik weer aan het werk ging na de vakantie was ik echt de allerlangzaamste op het stuk van Utrecht CS naar kantoor. Normaal ben ik van het speedwalken, nu haalde iedereen mij in. Erg frustrerend, maar ik kón echt niet harder. Tss, het blijkt maar weer dat ik best competitief ben op sommige gebieden.

Na die eerste week thuis heb ik het sporten weer een beetje opgepakt. Ik ben weer rustig begonnen met pilates en pump en in het weekend een wat langer stuk fietsen.
Foto0719_001

Het stomme is dat je het meeste mist wat je niet kunt doen. Hardlopen en zumba. Jaloers op iedereen die met dat mooie voorjaarsweer in korte broek aan het lopen is. Ik dacht dat ik nu meer tijd zou hebben om achter de naaimachine te zitten, maar ik had er gewoon geen zin in. Het bleef een beetje bij apathisch bankhangen en internetten. Niet zo goed voor mij.

Ik merk dat ik het sporten niet alleen lichamelijk mis, maar ook psychisch. Mét voel ik me zoveel lekkerder, ik kan meer hebben.

Ik heb een MRI gehad, vorige week woensdag ben ik gebeld met de uitslag. Ik heb een ingescheurde knieband en misschien een gescheurde kruisband. Gelukkig zijn beide menisci intact (haha dokterspeak). Gisteren had ik mijn eerste afspraak bij de fysiotherapeut, met oefenen moet het helemaal goedkomen dus daarvoor had ik vanmiddag mijn eerste afspraak. Tijdens het infietsen toch maar even dé vraag gesteld: de 10 kilometer van Rotterdam. Over 2 weken! Nou daar ging hij zéker geen uitspraken over doen, want die knie is nog niet stabiel, eerst oefenen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik gedacht had dat hij na 1x zou zeggen: tuurlijk meid loop jij lekker even 10 kilometer. Dus ik ga braaf doen wat hij zegt. Mijn knie helemaal strekken, op mijn linkerbeen staan in plaats van op mijn rechter (wat eigenlijk nooit mag) en stretchen. Dinsdag volgende afspraak. We zullen zien.

Door een stom ongelukje ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat je uit elke dag het maximale moet halen. En  dankbaar zijn dat je dat kunt doen en gezondheid en fitheid niet als iets vanzelfsprekends moet beschouwen. Deze regels uit The monster van Eminem en Rihanna vatten het mooi samen vind ik.

“No, I ain’t much of a poet but I know somebody
Once told me to seize the moment and don’t squander it
Cause you never know when it all could be over tomorrow”
Foto0725_001
Afgelopen zondag maakte ik deze foto op de dijk bij Haastrecht. Die lammetjes zijn echt zo schattig, ik zag ook een haas. Dat is dan weer het voordeel van wandelen, dat je de tijd hebt om even stil te staan voor een foto.

Groetjes,

Eva

25 februari 2014

Blessure

Voordat we op vakantie gingen dacht ik bij de laatste zumba les: “even opletten en voorzichtig doen, straks kan ik niet skiën”. Voordat ik de Singelloop ging lopen had ik datzelfde gevoel. Eenmaal op wintersport ging het op de derde dag mis: een onhandige snowboarder ging dwars uit de lift, ik viel en verdraaide mijn knie.  De gedachte dat ik met een banaan naar beneden moest ging door me heen, en deze vakantie niet meer kunnen skiën. Heel even daarna dacht ik ook gelijk aan niet meer hardlopen. Ik krabbelde overeind en kon wel gewicht op mijn been zetten, zijwaartse bewegingen waren wel heel wiebelig en pijnlijk. We zijn rustig naar beneden geskied en ik parkeerde mezelf even in een restaurantje voor een cappucino.

Foto0703

Het skiën ging nog verrassend goed, zolang ik me concentreerde op netjes tief-hoch voor de bochtjes. Ik ging ´s middags lekker rustig aan mee. Lopen, gaan zitten en opstaan was moeilijker dan staan en skiën.

Woensdag ben ik in ons appartement gebleven, oersaai, en daarvoor was ik natuurlijk niet naar Oostenrijk gekomen. In de loop van de middag bedacht ik me dat ik waarschijnlijk de volgende dag maar gewoon mee moest met Max en de kinderen. Bepakt met een breiwerkje en de e-reader voor het geval dat het niet zou gaan gingen we inderdaad de volgende dag op pad. En zo heb ik de laatste twee dagen toch nog lekker kunnen skiën. Niet zo lekker als gehoopt, want ik was banger dan normaal om te vallen, en voor andere pistegebruikers.

Zaterdag zijn we weer naar huis gereden.

Gisteren heb ik toch maar een rondje huisarts en ziekenhuis gedaan. Voorlopig oordeel: iets aan mijn meniscus. De röntgenfoto zag er in ieder geval normaal uit. Over twee weken heb ik een afspraak voor een MRI, en een week daarna hoor ik de uitslag. Pff. Wel even een tegenvaller. Stiekem dacht ik al een paar keer aan welke lesjes ik bij Move-a-Lott weer kan oppakken, Zumba nog zeker niet en ook bij pilates en pump zijn dingen die ik nog niet kan. Hardlopen durf ik helemaal nog maar niet aan te denken.

Geduld is een schone zaak. Ik trek me maar op aan de echte topsporters die geblesseerd of ziek waren en daardoor zoveel rust kregen dat ze topprestaties konden leveren. 13 april is nog even weg, en in Rotterdam niet lopen of langzaam is ook niet het eind van de wereld natuurlijk. Voorlopig ga ik maar weer lekker veel achter de naaimachines. Ook leuk, alhoewel je er niet zoveel calorieën mee verbrandt.

Foto0715

Ik heb mezelf even getrakteerd met wat voorjaar in een potje en een stuk chocola (eerlijk gedeeld hoor).

Groetjes,

Eva